Witold Kieżun: od Wilna do Warszawy
Wczesne lata i początki kariery
Witold Kieżun, urodzony 6 lutego 1922 roku w Wilnie, rozpoczął swoje życie w mieście o bogatej historii i wielokulturowej atmosferze. Już od najmłodszych lat wykazywał zamiłowanie do sztuki, a jego talent muzyczny zapowiadał obiecującą przyszłość. Choć los potoczył się inaczej, te wczesne lata w Wilnie ukształtowały jego wrażliwość i intelektualne podstawy, które miały mu posłużyć w dalszej, niezwykle złożonej drodze życiowej. Jego edukacja i pierwsze kroki w dorosłość przypadły na burzliwy okres międzywojenny, który jednak nie zdołał stłumić jego dążenia do rozwoju i nauki.
Koniec marzeń o karierze pianisty
Wielkie plany Witolda Kieżuna związane z muzyką, a konkretnie z karierą pianisty, zostały brutalnie przerwane przez wydarzenia II wojny światowej. Tragiczne doświadczenia, w tym rana odniesiona podczas Powstania Warszawskiego, przekreśliły jego muzyczne marzenia. Choć świat fortepianu zamknął się przed nim, ten sam los otworzył inne, równie fascynujące ścieżki – ścieżki walki o wolność, naukowej dociekliwości i budowania nowej Polski. Ta zmiana kierunku, choć wymuszona, stała się początkiem jego niezwykłej drogi jako żołnierza, naukowca i świadka historii.
Powstanie Warszawskie i losy żołnierza
Witold Kieżun w Powstaniu Warszawskim
Jako młody człowiek, Witold Kieżun aktywnie zaangażował się w walkę o niepodległą Polskę. W szeregach Armii Krajowej, posługując się pseudonimami „Wypad”, „2786” i „Krak”, brał udział w Powstaniu Warszawskim. Walczył w batalionie „Gustaw-Harnaś”, wykazując się niezwykłym męstwem i poświęceniem. Jego odwaga została doceniona licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Walecznych oraz Orderem Virtuti Militari V klasy. Był to czas heroicznej obrony stolicy, który na zawsze odcisnął piętno na jego życiu, stając się jednym z kluczowych elementów jego biografii i dziedzictwa.
Niewola i ucieczka
Bezpośrednio po dramatycznych wydarzeniach Powstania Warszawskiego, los rzucił Witolda Kieżuna w ręce niemieckich oprawców. Trafił do niewoli, jednak jego nieugięty duch i pragnienie wolności nie pozwoliły mu pogodzić się z tym losem. Zdołał uciec z niemieckiego obozu, co stanowiło kolejny dowód jego determinacji w obliczu ekstremalnych trudności. Ta ucieczka była nie tylko aktem desperacji, ale przede wszystkim świadectwem jego hartu ducha, który pozwolił mu przetrwać i kontynuować walkę o lepszą przyszłość dla siebie i dla Polski.
Dalsze losy: od łagru po światowe uniwersytety
Aresztowanie przez NKWD i łagier
Po zakończeniu II wojny światowej, zamiast zasłużonego spokoju, Witolda Kieżuna spotkało kolejne tragiczne doświadczenie. Został aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru w Krasnowodsku, na terenie dzisiejszego Turkmenistanu. Warunki panujące w łagrze były nieludzkie, a sam Kieżun musiał zmierzyć się z ciężkimi chorobami i wycieńczeniem. To doświadczenie, choć niszczące fizycznie, hartowało go psychicznie i umacniało jego przekonanie o wadze wolności i sprawiedliwości.
Powrót do Polski i studia
Po długich i trudnych przeżyciach w sowieckim łagrze, Witold Kieżun w końcu powrócił do Polski. Mimo traumatycznych doświadczeń, nie poddał się. Z determinacją rozpoczął nowy etap swojego życia, decydując się na studia prawnicze na renomowanym Uniwersytecie Jagiellońskim. To była jego droga do odbudowy życia i zdobycia fundamentów intelektualnych, które miały mu posłużyć w dalszej, bogatej karierze. Ukończenie studiów prawniczych w tak trudnych okolicznościach jest świadectwem jego niezwykłej siły woli i dążenia do wiedzy.
Międzynarodowa kariera naukowa
Po ukończeniu studiów i zdobyciu solidnego wykształcenia, Witold Kieżun rozpoczął karierę naukową, która szybko nabrała międzynarodowego wymiaru. Pracował w Narodowym Banku Polskim, a następnie zdobył stopień doktora i habilitację. Jego wiedza i doświadczenie pozwoliły mu na podjęcie pracy na wielu prestiżowych uczelniach na świecie, w tym na Temple University w USA czy Uniwersytecie Montrealskim w Kanadzie. Pełnił również ważną rolę doradcy ONZ w krajach Afryki Centralnej, co świadczy o jego globalnym wpływie i zaangażowaniu w rozwój. Jego dorobek naukowy, obejmujący kilkadziesiąt książek i setki artykułów, przyczynił się do rozwoju teorii organizacji i zarządzania, zwłaszcza w kontekście prakseologicznej teorii organizacji.
Dziedzictwo Witolda Kieżuna
Krytyka transformacji i wizje przyszłości
Witold Kieżun, jako człowiek o bogatym doświadczeniu życiowym i głębokim intelektualnym zapleczu, nie pozostawał obojętny na współczesne wydarzenia. Jego krytyka transformacji ustrojowej w Polsce po 1989 roku, oparta na analizie ekonomicznej i znajomości mechanizmów społecznych, stanowi ważny element jego dziedzictwa. Kieżun wielokrotnie wyrażał swoje wizje przyszłości, podkreślając znaczenie wolności, sprawiedliwości społecznej i odpowiedzialności za losy kraju. Był postacią, która nie bała się głosić trudnych prawd, a jego przemyślenia nadal inspirują do refleksji nad drogą, którą podąża Polska. Jego życie, od Wilna po Warszawę, od frontu II wojny światowej po sale wykładowe światowych uniwersytetów, jest świadectwem historii i bohaterstwa godnego upamiętnienia.
Dodaj komentarz